กับดักของพื้นที่ปลอดภัย

พื้นที่ปลอดภัย เป็นพื้นที่ที่เหมาะสำหรับการอยู่รอดของสมองของเราอย่างที่สุด เพราะในพื้นที่ดังกล่าว มีแต่ความชัดเจน เรารู้ทุกรายละเอียดเกี่ยวกับมัน
เรามองเห็นทุกการเคลื่อนไหว เราไม่ต้องใช้ความพยายามในแสดงออกถึงวิธีการและพฤติกรรมเดิมๆ ของเรา ชนิดที่เรียกว่าหลับตาทำก็ยังได้ 

ดังนั้น เมื่อเราตั้งเป้าหมายอะไรก็ตาม ส่วนใหญ่ก็จะต้องมีเหตุให้เราต้องยื่นตัวเราออกไปนอกพื้นที่ปลอดภัยอันอบอุ่นของเรา แค่คิดตาม เราก็อาจจะรู้สึกไม่อยากไปเสียแล้ว ก่อนที่จะลงมือทำเสียด้วยซ้ำ

ดังนั้นจึงเกิดความขัดแย้งในสมองของเราอยู่เสมอว่า เราจะเปลี่ยนแปลงไปทำไม เราอยู่เหมือนเดิมก็ดีอยู่แล้ว เปลี่ยนแปลงไปแล้วก็แค่ อาจจะดี อยู่ตรงนี้แหละ รู้แน่ๆ ว่าตัวเรา รอด โดยบางครั้งไม่สนใจเสียด้วยว่า การรอดของเรานั้น ชีวิตของเราจะสบายหรือไม่สบาย จะรวยหรือจน จะดีหรือไม่ดี ขอให้ถือคติ เอาตัว รอด เป็น ยอดดี เท่านั้นเอง

แล้วเราตอบตัวเราเองได้ไหมครับว่า ทำไมเราต้องเปลี่ยนแปลง 

ถ้าเหตุผลแห่งการเปลี่ยนแปลงมี 2 อย่าง คือ
1.เห็นว่าทำแล้วได้ ประโยชน์ 
2.กับเห็นว่าถ้าไม่ทำจะเกิด โทษ 

คิดว่า... ตัวเรามักเลือกเปลี่ยนแปลงจากเหตุผลข้อไหนมากกว่ากัน

เพียงแต่เคยถามตัวเราเองไหมครับว่า.. กว่าวันที่เราจะเห็น โทษ ของพื้นที่ปลอดภัยของเรา วันนั้นชีวิตเรา ตัวของเรา สุขภาพของเรา น่าจะเป็นอย่างไร

การที่เราคอยผัดผ่อนกับตัวเราเองว่า แป๊บหนึ่ง เดี๋ยวก่อน อีกสักพัก จนถึงวันที่เกิดต้องถูกบังคับให้เปลี่ยน เพราะ โทษ ของมัน
เราจะเหลือทางเลือกมากน้อยแค่ไหน ? หรือบางทีเคยคิดไหมว่า เราอาจจะไม่มีทางเลือกอีกเลยก็ได้

การเปลี่ยนแปลงสู่เป้าหมาย จึงดูเป็นความขัดแย้งภายในตัวเรา แน่นอนว่า ถ้าเรามีเป้าหมายที่จะสร้างความเปลี่ยนแปลงให้เกิดขึ้นกับตัวเรา
เราคงไม่สามารถเติบโตหรือพัฒนาได้ในพื้นที่ปลอดภัยเดิมได้ แต่ถ้าเราสามารถสร้างพื้นที่ปลอดภัยใหม่ ที่กว้างกว่าเก่า ที่ใหญ่กว่าเดิม คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเรา