บทเรียนริมสระว่ายน้ำ

คุณพ่อท่านหนึ่งมาเล่าให้ฟังว่าตนเองเคี่ยวเข็ญให้ลูกหัดว่ายน้ำ เพื่อที่จะดูแลตัวเองได้เมื่อไปทัศนศึกษา หรือเดินทางทางน้ำในอนาคต ปรากฏว่าเขาอุ้มลูกหรือพยุงตัวลูกในน้ำเพื่อให้ว่ายน้ำเป็น แต่ทำอย่างไรลูกก็ว่ายน้ำไม่ได้ซักที เอาแต่ร้องไห้โยเยตลอดทุกครั้ง เวลาผ่านไป 2 สัปดาห์ลูกมาเล่าให้ฟังว่าว่ายน้ำเป็นแล้ว พร้อมบอกว่าชอบวิ่งมาที่ขอบสระและกระโดดลงไปในน้ำสนุกดี คุณพ่อบอกว่าแปลกใจมากเพราะก่อนหน้านี้ไม่มีท่าทีว่าจะว่ายน้ำเป็นเลย 

เพื่อพิสูจน์ให้เห็นกับตาคุณพ่อจึงตัดสินใจไปว่ายน้ำกับลูก ปรากฏว่าลูกว่ายน้ำเป็นแล้วจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นการลอยตัวในน้ำหรือว่ายไปมาในน้ำอย่างสนุกสนานและ ไม่มีความกลัวให้เห็นเลย คุณพ่อจึงนั่งคุยกับลูกพร้อมสอบถามถึงการหัดว่ายน้ำของลูกว่าทำยังไง ลูกตอบว่าไม่ได้ทำอะไรเพียงแต่อยากว่ายน้ำเป็นจึงตั้งใจว่ายให้ได้ เพื่อที่จะได้ลงไปเล่นน้ำในสระใหญ่กับเพื่อนๆ คุณพ่อฟังดูแล้วมันช่างง่ายดายเหลือเกิน

เมื่อเสร็จจากการว่ายน้ำวันนั้นจึงได้พูดคุยกับลูกอย่างละเอียดพบว่าสิ่งที่ทำให้ลูกว่ายน้ำเป็นมาจาก
1.เป้าหมายที่ชัดเจน... อยากเล่นน้ำในสระใหญ่กับเพื่อน
2.การเปลี่ยนความคิดเชิงลบเป็นเชิงบวก... ความกลัว เป็น ความสนุกที่จะได้รับ
3.ทางเลือก... ขั้นตอนฝึกว่ายน้ำให้เป็นคือ เดินตามขอบสระใหญ่พร้อมเงยหน้าขึ้นเหนือน้ำ/หัดว่ายระยะสั้นๆใกล้ขอบสระน้ำ/ใช้ท่าลูกหมาตกน้ำ พยุงและลอยตัว/หัดว่ายแบบไกลขึ้น/ฝึกฝนซ้ำไปซ้ำมาโดยมีผู้ใหญ่คอยดูแล 

แล้วคุณล่ะคิดอย่างไรเมื่อได้อ่านเรื่องนี้ และจะสามารถนำเรื่องนี้ไปใช้กับตัวเองได้บ้างมั้ยครับ?

ความสุขของการตั้งเป้าหมาย อยู่ที่ความสนุกระหว่างการเดินทาง มิใช่ที่ผลลัพธ์