ร่วมเดินทางด้วยกันตอนที่ 35

“ทุกท่านทราบดีว่า การทำงานเป็นทีม ย่อมต้องดีกว่าทำงานคนเดียวเป็นแน่แท้ แต่ทำไมเล่า การทำงานเป็นทีมจึงยังคงเป็นปัญหาในระดับที่ยากจะแก้ไข แถมยังกลายมาเป็นปัญหาหลักขององค์กรเสียอีก และถัดจากนี้ นี่คือหนึ่งในปัญหาที่ผมกำลังจะบอกคุณ”

มองย้อนไปหลายสิบปี ครั้งหนึ่งเมื่อสมัยแรกเริ่มทำงาน ผมได้ทำงานอยู่บริษัทแห่งหนึ่ง หัวหน้าของผมได้ทำการแบ่งทีม เนื่องจากมีจำนวนพนักงานจำนวนมาก เลยต้องแบ่งทีมออกเป็นหลายส่วน กระจายแต่ละทีมออกไปปฏิบัติงานตามที่ได้รับมอบหมาย ในสมัยนั้น ทีมที่ผมทำงานด้วยมีด้วยกันทั้งหมดห้าคน สมัยนั้นการทำงานเป็นทีมค่อนข้างสนุก ไม่ทุกข์ ไม่เครียด ในเรื่องของคนในทีมเลย วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ผมก็เติบโตขึ้นในสายงาน ได้เปลี่ยนงาน ได้เจอทีมใหม่ วันเวลาผ่านไป คนก็ผ่านไป หลายๆทีมที่ผมผ่านมา ความรู้สึกที่เกิดขึ้นคือ การทำงานที่รู้สึกสนุก ไม่ทุกข์ ไม่เครียด ไม่มีอีกแล้ว สิ่งที่ความรู้สึกผมได้รับก็คือ ความสนุกหายไป ความทุกข์เข้ามาเยือน ความเครียดก็เข้าแทรกตามมา ยิ่งระดับทีมที่ทำอยู่สูงขึ้นไปเรื่อยๆ อิทธิผลความรุนแรงก็ยิ่งตามมากระทบ ทีมงานเมื่อแรกที่ดูรักกันดี ก็กลายเป็นทีมงานที่มีแต่ความระแวงต่อกัน

คำถามคือ ปัญหาในทีมงานทุกวันนี้เกิดขึ้นจากอะไร ผมอยากให้คุณลองมองย้อนไปครั้งเมื่อแรกเริ่มที่คุณได้รู้จักกับทีมงาน และทีมงานในลำดับถัดๆไป คุณเห็นความเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง โดยเฉพาะปัญหาที่เกิดขึ้นภายในทีมงาน แต่ไม่ใช่ปัญหาที่เกิดจากเนื้องาน

ยิ่งระดับที่สูงขึ้นไปของทีมงาน ปัญหาส่วนใหญ่มักเกิดจากความรู้สึกด้วยเหตุหลายปัจจัย

ยิ่งระดับที่สูงขึ้นไปของทีมงาน ปัญหาส่วนใหญ่มักเกิดจากความรู้สึกด้วยเหตุหลายปัจจัย เมื่อเกิดความรู้สึก ความคิดก็ก่อเกิดตามมา จะคิดบวกหรือคิดลบ ผลลัพธ์ย่อมตามมา เมื่อทำงานร่วมกันเป็นทีม การรู้สึกและความคิดที่เป็นลบ สิ่งเหล่านี้จะค่อยๆกระเทาะให้ทีมเกิดรอยร้าว และแตกสลายในที่สุด

ในตอนหน้าผมจะชวนคุณร่วมเดินทางกันต่อไปกับเรื่องของ “จิตใจที่ตกต่ำ” เรื่องของใจนี่สำคัญ ใจที่สูงจะทำอะไรก็สูง ใจที่ต่ำจะทำอะไรก็ต่ำ ดังนั้น เรามาพบกันต่อในตอนที่ 36 ครับ