ร่วมเดินทางด้วยกัน ตอนที่ 10

“ท่านให้รางวัลกับชีวิตตนเองอย่างไรบ้าง”

เมื่อหลายปีก่อน ผมได้มีโอกาสคุยกับรุ่นพี่ท่านหนึ่งที่ไม่ได้พบกันมาหลายปี รุ่นพี่ท่านนี้อายุห่างจากผมประมาณยี่สิบกว่าปีเห็นจะได้ ขณะที่กำลังสนทนาในเรื่องราวต่างๆที่เบาสมองอยู่นั้น ช่วงหนึ่งของการสนทนา ผมก็ได้ถามรุ่นพี่ท่านนี้ว่า “กว่าพี่จะมาถึงวันนี้ พี่ได้ให้รางวัลกับชีวิตของตนเองอย่างไรบ้าง” ที่ถามเช่นนี้ เพราะบ้านแกเป็นธรรมชาติอย่างมาก คือจะเรียกว่าป่าเลยก็ว่าได้ ไม่ได้มีอะไรที่ดูตกแต่งสวยงามเลย ออกแนวธรรมชาติล้วนๆ แต่เท่าที่รู้แกมีเงินในบัญชีด้วยตัวเลขไม่น้อยกว่าแปดหลัก และก่อนที่รุ่นพี่จะตอบคำถาม ผมก็ได้ชิงตอบในส่วนของผมไปก่อนว่า “ผมเองจะซื้อสิ่งของที่ผมอยากได้มาเป็นรางวัลแห่งความเหน็ดเหนื่อยเพียรพยายามในแต่ละเรื่องราวที่ผมได้ผ่านมันไปได้ พูดง่ายๆก็คือ หาสิ่งใดสิ่งหนึ่งมาเป็นรางวัลชีวิตให้กับตนเองนั่นเอง”

หลังจากที่ผมพูดจบ รุ่นพี่ก็พูดต่อว่า “ก็ดีแล้ว แต่หากเป็นพี่เองนะ พี่จะไม่ซื้อสิ่งของอะไรให้กับตนเองเลย” ทำไมเหรอ “เพราะพี่ให้รางวัลกับตนเองแทบจะทุกนาที ทุกชั่วโมง และทุกวัน มาตลอดระยะเวลาหลายสิบปีหนะสิ”

ผมเริ่มสงสัย พี่จะไม่ซื้อสิ่งของอะไรเป็นรางวัลให้กับตนเองเลย แต่พี่กลับบอกว่า พี่ให้รางวัลกับตนเองอยู่ตลอด แทบจะทุกนาที ทุกชั่วโมง ทุกวัน ด้วยความสงสัยในคำตอบของแก ผมจึงขอให้รุ่นพี่ช่วยขยายความของคำตอบให้ผมหน่อย

รุ่นพี่จึงอธิบายให้ฟังต่อว่า “การที่เธอซื้อหาสิ่งของที่เธออยากได้ เพื่อมาเป็นรางวัลให้กับความเหน็ดเหนื่อยเพียรพยายามของเธอ นั่นก็เป็นเรื่องที่ดี ซึ่งพี่เองก็ตอบไปในประโยคแรกว่า ก็ดีแล้ว แต่สำหรับตัวของพี่เอง การซื้อสิ่งของต่างๆ หรืออาจจะเป็นของมีค่ามีราคาให้กับตนเอง นั่นเป็นเรื่องที่พี่เองก็ต้องซื้ออยู่แล้ว ไม่วันใดก็วันหนึ่ง หากแต่รางวัลแห่งความเหน็ดเหนื่อยเพียรพยายามนั้น สิ่งของต่างๆเหล่านั้น พี่กลับไม่ได้มองว่านั่นคือรางวัล สำหรับพี่เอง รางวัลควรมีค่าและความหมายมากกว่านั้น ที่พี่ได้บอกเธอไปว่า พี่ให้รางวัลกับตนเองแทบจะทุกนาที ทุกชั่วโมง และทุกวัน นั่นก็เพราะทุกนาทีที่ผ่านไป ทุกชั่วโมงที่ผ่านไป และทุกวันที่ผ่านไป ไม่ใช่ว่าเราจะผ่านมันไปได้โดยง่าย แต่ละช่วงเวลาต่างๆ เธอจะต้องผ่านกับเรื่องของงาน เรื่องของคนไกล้ชิด เรื่องของคนรอบข้าง เรื่องของตนเอง และเรื่องต่างๆอีกมากมายรอบตัวเธอที่เชื่อมโยงกัน”

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม จะง่ายหรือยาก จะหวานหรือขม จะสุขหรือทุกข์ จะสมหวังหรือผิดหวัง พี่จะให้รางวัลกับตนเองด้วยคำว่า “ขอบคุณที่เราได้พบอุปสรรค ขอบคุณที่เราผ่านมันไปได้ และขอบคุณที่แม้เราจะผ่านมันไปไม่ได้ แต่ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่มีคุณค่ายิ่งกว่าสิ่งของมีค่าใด” นั่นคือสิ่งที่พี่ให้รางวัลกับตนเองมาตลอด มันเป็นรางวัลและแรงผลักดันชั้นดีให้กับตนเองเลยทีเดียว และหากเรื่องใดที่เชื่อมโยงกับผู้อื่นด้วย พี่จะให้รางวัลนั้นกับผู้ที่มีส่วนเชื่อมโยงด้วยเสมอ เอาแบบง่ายๆ ยกตัวอย่างเรื่องของครอบครัวละกัน หากเรื่องใดที่มันเหนื่อยยากแสนเข็ญ และพี่ก็ผ่านมันไปได้ในท้ายที่สุด โดยมีครอบครัวสนับสนุนกำลังใจพี่ พี่จะไม่ซื้อแก้วแหวนเงินทองใดเป็นรางวัลให้กับตนเองเลย แต่พี่จะมอบสิ่งของเหล่านั้นให้กับคนในครอบครัวแทน ทุกครั้งที่พี่มองเห็นสิ่งของที่พี่ซื้อให้คนในครอบครัว มันจะไม่ใช่ความสุขแค่ตัวพี่ แต่มันจะแผ่ซ่านความสุขไปถึงคนที่เราเชื่อมโยงด้วยเสมอ

รางวัลที่เราให้กับตนเอง มีค่าแค่กับตัวของเราเองเท่านั้น
แต่
รางวัลที่เราให้กับผู้อื่นที่เชื่อมโยงกับชีวิตเรา มันจะมีค่าทั้งกับตัวของเราเองและกับผู้ที่เราให้

การก้าวข้ามผ่านอะไรซักอย่างที่ยากยิ่ง เมื่อก้าวข้ามมันไปได้แล้ว มันคือรางวัลชีวิตชิ้นสำคัญ ที่ไม่เพียงแต่เราจะภาคภูมิใจ แต่มันยังเป็นประสบการณ์ที่เราสามารถนำไปถ่ายทอดเป็นความรู้ให้กับผู้คนได้อีกมากมาย และนั่นก็เป็นรางวัลชีวิตที่มีคุณค่าอย่างไม่รู้จบด้วยการ “ให้”

ในตอนหน้าผมจะชวนคุณร่วมเดินทางกันต่อไปกับเรื่องของ “ด้ายเส้นบางๆ” เส้นด้ายที่ต้องการระยะเวลาในการถักทอเพื่อให้เกิดเป็นสิ่งที่ปรารถนาและไม่ปรารถนาของคนเรา