ร่วมเดินทางด้วยกัน ตอนที่ 11

หากด้ายเส้นบางๆ เพียงเส้นเดียว คงยากที่จะทนทานต่อแรงตึงเครียดอันเกิดจากการถูกดึง หากด้ายเส้นบางๆ หลายเส้น แม้แรงตึงเครียดจะมากมายเพียงไร ก็ยากที่จะทำให้เส้นด้ายทั้งหมดขาดลงได้

ความสัมพันธ์ของคนเราก็เช่นกัน ไม่ต่างอะไรกับด้ายแต่ละเส้นที่เราต้องค่อยๆถักทอสานเข้าหากัน ให้ก่อเป็นรูปร่างตามปรารถนาที่ทั้งสองฝ่ายอยากจะให้ด้ายเส้นบางๆแต่ละเส้นออกมาเป็นรูปแบบไหน รูปแบบที่เกิดขึ้นจากการถักทอของเส้นด้ายจำนวนมากมายนั้น ไม่ได้เกิดขึ้นในระยะเวลาอันสั้น หากแต่ต้องใช้ระยะเวลาอันพอควร รวมไปถึงการใส่ใจปราณีตในการถักทออยู่ตลอดเวลา

ความสัมพันธ์ระหว่าง บุพการี ญาติ พี่น้อง คนรัก เพื่อน เพื่อนร่วมงาน ผู้บังคับบัญชา ผู้ใต้บังคับบัญชา แต่ละความสัมพันธ์ต่างต้องใช้ระยะเวลา ความอดทน การเอาใจใส่ การดูแลความรู้สึก กว่าจะได้รูปร่างจากการถักทอเหล่านั้นขึ้นมา รูปทรงที่ได้จะสวยงามตามปรารถนา หรืออาจจะไม่เป็นไปตามที่ปรารถนา ก็อยู่ที่เราจะมีความปราณีตต่อความสัมพันธ์เหล่านั้นมากน้อยแค่ไหน

ผมมีเรื่องเล่าให้ท่านได้อ่านอยู่เรื่องหนึ่ง ผมมีเพื่อนที่สนิทมากอยู่หนึ่งคน ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ผมเองจะเป็นคนที่เดินทางไปหาเพื่อนคนนี้ที่บ้านปีละครั้ง (หากไม่นับการพบปะนอกสถานที่) ครั้งละหนึ่งวัน รวมได้สิบแปดครั้ง เท่ากับสิบแปดวัน เป็นระยะเวลาสิบแปดปี

เข้าปีที่สิบเก้า เพื่อนผมคนนี้ก็มีเรื่องทุกข์ใจมาหาผมถึงที่บ้านเพื่อปรับทุกข์ ขณะที่สนทนาปรับทุกข์กันอยู่นั้น ช่วงหนึ่งของการสนทนา เพื่อนก็ได้พูดตัดพ้อกับผมว่า “ผมไปหาเพื่อนเพียงปีละหนึ่งวันเท่านั้น” ผมได้ฟังดังนั้นก็เลยถามกลับไปว่า “ผมไปหาเพื่อนถึงที่บ้านปีละหนึ่งวัน รวมกี่ปีมาแล้ว” เพื่อนนับนิ้วมือสักครู่แล้วหันมาตอบว่า “สิบแปดปี ก็เท่ากับสิบแปดวัน ...เห็นไหม แค่สิบแปดวันเอง” ผมก็เลยบอกต่อไปว่า “ผมเป็นคนเดินทางไปหาเพื่อนถึงที่บ้านทุกปี ปีละหนึ่งวัน รวมระยะเวลาได้สิบแปดปี แล้วมีใครไปหาเพื่อนถึงที่บ้านอย่างที่ผมทำอยู่นี่ไหม” เพื่อนนั่งนึกอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันมายิ้มให้กับผมพร้อมกับบอกว่า “ไม่มีเลย” ในเวลานั้น ผมและเพื่อนก็ยิ้มขึ้นมาพร้อมๆกัน แล้วก็หัวเราะในท้ายที่สุด


จากนั้นมา เพื่อนคนนี้ก็จะมาหาผมที่บ้านโดยประมาณเดือนละหนึ่งถึงสองครั้ง ถึงปีนี้ก็เข้าสู่ปีที่ยี่สิบสองแล้ว วันเวลาผ่านไปรวดเร็วจริงๆ ตลอดระยะเวลาสิบแปดปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยจะต้องเสียเวลาคิดเลยว่า “จะมีใครมาหาผมที่บ้านรึไม่ หรือผมจะต้องเป็นฝ่ายไปหาอยู่ตลอดงั้นรึ” ผมคิดแค่ว่า “ไป..เพราะต้องการไป อยู่..เพราะต้องการอยู่” ไม่ต้องมีนัยยะใดแอบแฝงให้ด้ายเส้นนั้นแลดูสวยงามเกินกว่าปกติที่ควรจะเป็น

ผมถักทอด้ายเส้นนั้นด้วยตนเองมาตลอดเวลาสิบแปดปี จากนี้ไป ผมและเพื่อนจะร่วมกันถักทอด้ายเส้นบางๆร่วมกันจากทั้งสองฝั่ง รูปร่างที่เกิดขึ้นจะยิ่งเหนียวแน่นแข็งแรงมั่นคง ทนทานต่อสภาวะการณ์เปลี่ยนแปลงที่มากระทบอยู่ตลอด ไม่ว่าจะดีหรือร้าย หมู่ด้ายเหล่านี้จะพยุง ยืด ยึดความสัมพันธ์ให้ผมและเพื่อนยังคงอยู่ได้อย่างยาวนานทนทานที่สุด

เรื่องราวของการถักทอให้เป็นรูปร่างต่างๆตามปรารถนาที่เกิดจากด้ายเส้นบางๆนั้น เป็นความสัมพันธ์ที่เราต้องค่อยๆสร้างขึ้นด้วยความปราณีตของจิตใจอยู่ตลอด และผมอยากจะบอกกับท่านผู้อ่านว่า “อย่าไปเสียเวลาคิดว่า ด้ายเส้นนี้เราจะต้องเป็นผู้ถักทออยู่เพียงฝ่ายเดียว เพราะเมื่อเราได้ถักทอไปถึงจุดๆหนึ่งแล้ว อีกฝ่ายจะเข้ามาร่วมช่วยเราถักทอให้ด้ายเส้นบางๆกลายเป็นรูปร่างตามที่ปรารถนาได้อย่างแน่นอน เพียงแต่เราต้องรู้จักที่จะใช้จิตใจที่ปราณีต ถักทอด้ายแต่ละเส้นอยู่อย่างสม่ำเสมอ”

ในตอนหน้าผมจะชวนคุณร่วมเดินทางกันต่อไปกับเรื่องของ “เวลา” หลายต่อหลายคนมีเวลาอย่างเหลือเฟือ อีกหลายต่อหลายคนกลับไม่มีเวลา หลายต่อหลายคนรู้ว่าเวลามีค่า แต่กลับทำได้แค่เพียงมองดูเวลาค่อยๆเดินลับจากหายไป ไว้เราค่อยมาพบกันต่อในตอนที่ 12 ครับ