ร่วมเดินทางด้วยกัน ตอนที่ 20

“เราทุกคนล้วนมีต้นทุนชีวิตที่แตกต่างกัน
ต้นทุนชีวิตนี่เองที่สร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับตัวเรา รวมไปถึงบุคคลรอบข้าง
และหากจะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ไปกว่านั้นก็คือ การเปลี่ยนแปลงประเทศ
ซึ่งเกิดจากการรวบรวมต้นทุนชีวิตในอีกรูปแบบของทุกคนในชาติเข้าไว้ด้วยกัน”

เมื่อเกือบสิบปีก่อนหน้านี้ ผมได้รู้จักกับรุ่นพี่คนหนึ่ง จะด้วยความบังเอิญหรืออะไรก็แล้วแต่ รุ่นพี่คนนี้ก็ได้สอนศิลปะการใช้ชีวิต การเปลี่ยนแปลง การมองโลก ฯลฯ ซึ่งในตอนนั้น ตัวของผมก็คิดมาเสมอว่าตนเองนั้นก็มีดีมีความสามารถอยู่ในตัวพอสมควร แต่พอมาได้รู้จักกับรุ่นพี่คนนี้ ผมกลับรู้สึกว่าชีวิตที่ผ่านมานั้น “ผมหลับตาเดินมาตลอดทาง แต่ตนเองเข้าใจไปว่าได้เปิดตาเดินมาตลอดทาง” อีกทั้งยังเข้าใจว่าตนเองมีความรู้ความสามารถในเรื่องต่างๆรอบตัวมากมาย ซึ่งรุ่นพี่คนนี้ทำให้ผมรู้ว่า ที่ผ่านมา “ผมกลับไม่รู้อะไรเลย ทั้งยังไม่ประสีประสาในการใช้ชีวิตซะอีก” วันเวลาผ่านไป ตัวของผมเองก็ได้นำความรู้ที่ได้จากรุ่นพี่คนนี้มาปรับใช้ในชีวิตแทบจะทุกด้านก็ว่าได้ เปลี่ยนแปลงเรื่องราวต่างๆของตนเอง รวมไปถึงการพัฒนาทักษะอีกนับไม่ถ้วน แต่ที่สำคัญที่สุดคือ ศิลปะการเรียนรู้ที่ถูกต้องในความรู้นั้นๆ จะช่วยให้ทิศทางการพัฒนาเป็นไปอย่างถูกต้องได้อีกด้วยในระยะยาว

ความรู้ความเข้าใจที่ถ่องแท้ในแต่ละเรื่องราวนั้น ถือเป็นเรื่องไม่ง่ายที่คนๆ หนึ่งจะเข้าใจและเข้าถึงได้จริงๆ หากแต่สามารถเข้าใจได้แบบผ่านๆ ซึ่งจะว่าไปก็ถือว่าไม่เข้าใจนั้นแหละ เหมือนฟังผ่านๆ แล้วก็พยักหน้าให้เห็นว่าเข้าใจ แต่หากไปลงมือปฏิบัติจริงนี่สิ แทบจะไปไม่เป็นกันเลยเชียว

ต้นทุนชีวิตที่ผมได้กล่าวมานั้น ไม่ใช่เกิดมาแล้วมีเงินทองทรัพย์สินมากมายมหาศาล แบบนี้เป็นต้นทุนชีวิตส่วนบุคคล ซึ่งไม่ช่วยให้เป็นต้นทุนที่ดีแก่ประเทศชาติได้หากขาดต้นทุนที่เรียกว่า “ความรู้ที่ถูกต้อง” ความรู้จะเป็นต้นทุนที่สามารถนำพาประเทศให้เจริญก้าวหน้าต่อไปได้ แม้ประเทศจะขาดทรัพยากร แม้ประเทศจะขาดเงินทุนขับเคลื่อนเศรษฐกิจ แต่ถ้าประเทศไม่ขาดความรู้ที่ดีและถูกต้องแล้วหละก็ ต้นทุนความรู้นี้จะต่อยอดนำพาประเทศในภาพรวมให้ขับเคลื่อนก้าวไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคงและยั่งยืน

ความรู้ที่ถูกต้องนั้นสำคัญอย่างยิ่ง มีทรัพย์สินมากแค่ไหน หากขาดความรู้ ก็ไม่อาจทำให้ทรัพย์สินเหล่านั้นงอกเงยขึ้นมาได้ ประเทศชาติก็เช่นกัน ความรู้จะช่วยนำพาประเทศให้เจริญก้าวหน้าได้มากกว่าการมีทรัพยากร แต่กลับไม่มีความรู้ที่จะใช้มันให้เกิดประโยชน์อย่างแท้จริงต่อการพัฒนาประเทศ

ในตอนหน้าผมจะชวนคุณร่วมเดินทางกันต่อไปกับเรื่องของ “มุมมองและทางสายกลาง” ทุกคนมีมุมมอง ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน สิ่งที่เราเห็นหรือสิ่งที่อีกฝั่งเห็น ย่อมเกิดมุมมองที่แตกต่างกันอย่างแน่นอน หากแต่เส้นแบ่งกึ่งกลางจะช่วยให้มุมมองที่แตกต่างกันนี้เกิดการแปรเปลี่ยนไปได้ ดังนั้น เรามาพบกันต่อในตอนที่ 21 ครับ