ร่วมเดินทางด้วยกัน ตอนที่ 23

"ความไม่รู้มักจะเดินทางมาถึงก่อนความรู้เสมอ กระนั้น เมื่อความรู้ได้เดินทางมาถึง (คิดว่าตนเองมีความรู้แล้ว) ก็ยังต้องมาคัดแยกออกให้ได้อีกว่า มีความรู้ในเรื่องนั้นกระจ่างแค่ไหนเพียงไร"

เมื่อมองย้อนกลับไปในอดีต ก็มีหลายเรื่องราวที่ผมคิดขึ้นมาแล้วก็น่าเสียดายไม่น้อยอยู่เหมือนกัน ถ้าตอนนั้นผมมีความรู้มากกว่านี้ก็คงจะทำเรื่องนั้นเรื่องนี้สำเร็จลุล่วงเป็นแน่ จะว่าไปแล้ว ณ ชีวิตในวันนี้ได้ผ่านความไม่รู้อะไรต่างๆมามากมาย แต่นั่นก็ค่อยๆหล่อหลอมจากความไม่รู้มาเป็นความรู้ที่ผมมีในวันนี้

รู้น้อย..ประสบการณ์บางเบา
รู้ปานกลาง..ประสบการณ์พอประมาณ
รู้มาก..ประสบการณ์อัดแน่น

จะเห็นได้ว่า ความรู้ย่อมต้องมีประสบการณ์เข้ามาเกี่ยวข้อง ประสบการณ์คือระยะเวลาและการปฏิบัติซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่เราจะใช้ในการสั่งสมความรู้ให้ตกผลึกออกมาเป็นความรู้แจ้งเห็นจริงได้ในที่สุด

สมัยก่อนมีรุ่นพี่คนหนึ่งได้สอนการดูคนให้ ผมเองก็เรียนรู้แยกแยะตามที่รุ่นพี่สอน บอกได้เลยว่า งงมาก แยกไม่ออกครับ ที่เหมือนจะใช่กลับไม่ใช่ ที่เหมือนจะไม่ใช่กลับใช่ แต่มาถึงในวันนี้การดูคนของผมนั้นไม่ได้ยุ่งยากลำบากเหมือนเมื่อสมัยแรกๆแล้ว ทุกอย่างจะดูเป็นกันเอง สบายๆ แต่ผมจะรู้รายละเอียดและแยกหมวดหมู่เนื้อหาภายในตัวคุณออกมาได้อย่างละเอียดพอสมควร

ครั้งแรกที่เรารู้ ความรู้นั้นยังมิอาจใช้ได้โดยสมบูรณ์ หากแต่เราต้องใช้ประสบการณ์ซักระยะหนึ่ง นั่นก็คือ ใช้เวลาและการปฏิบัติเข้าช่วยหล่อหลอมความรู้นั้นจนเกิดการรู้แจ้งเสียก่อน

ความรู้ต้องการระยะเวลาเสมอ
และ
ความรู้ต้องการการปฏิบัติควบคู่กันไปด้วยเช่นกัน

เมื่อไม่มีความรู้ นั่นไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจอะไร หากแต่เมื่อไม่มีความรู้แล้วยังปล่อยให้ไม่รู้ต่อไป นี่สิน่ากลัว จงใช้ระยะเวลาและการปฏิบัติซ้ำแล้วซ้ำเล่าช่วยหล่อหลอมความรู้ของเราให้กระจ่างขึ้นเรื่อยๆ เพราะสิ่งที่เราจะเห็นชัดเจนยิ่งขึ้นก็คือ ระยะเวลาที่ต่างกัน ความรู้ที่มีจะลึกซึ้งแตกต่างกันไปตามลำดับ จนกลายเป็นแตกฉานในความรู้นั้นๆ

ในตอนหน้าผมจะชวนคุณร่วมเดินทางกันต่อไปกับเรื่องของ “ผู้ตาม” ใครๆก็อยากจะเป็นผู้นำกันทั้งนั้น ลองมาเป็นผู้ตามกันหน่อยดีไหมครับ เผื่อจะเห็นอะไรดีๆ ในแง่ของผู้ตามที่เราจะสามารถนำมาใช้ต่อยอดการเป็นผู้นำในอนาคต ดังนั้น เรามาพบกันต่อในตอนที่ 24 ครับ