หลักการโค้ชกับบทบาทวิทยากร

        ผมชอบการเป็นโค้ชเป็นอย่างมาก เพราะทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิดอยู่หลายๆเรื่อง วิธีการปฏิบัติตัวในฐานะโค้ชช่วงแรกๆจะฝืนธรรมชาติของผมในหลายๆเรื่อง เช่น
        ผมชอบแนะนำผู้อื่น.... แต่โค้ชหลีกเลี่ยงคำแนะนำ
        ผมชอบสรุปสิ่งที่ผมได้ยินบนมาตรฐานของผม....แต่โค้ชไม่สรุปไปเอง
        ผมมักมีอารมณ์เชิงลบเมื่อคำตอบไม่ได้ดั่งใจ....แต่โค้ชไม่มีอามรณ์เชิงลบกับคำตอบ
        ผมชอบค้นหาคำตอบใหเได้เร็วๆ... แต่โค้ชควรเดินตามกระบวนการ
        ผมมักยึดความคิดตัวเองเป็นที่ตั้ง....แต่โค้ชยอมรับความคิดของโค้ชชี่
        ผมต้องการความชัดเจนในการคุย.... แต่โค้ชไม่เร่งรีบที่จะหาคำตอบ
        ผมไม่ค่อยฟังความคิดใคร (มีข้อจำกัด)....แต่โค้ชต้องรับฟังอย่างตั้งใจ

        ประเด็นสำคัญที่กล่าวมาแล้วจะเห็นว่า หลักการของโค้ชนั้นขัดแย้งกับความเป็นตัวของตัวผมเองเป็นอย่างมาก ทำให้การเป็นโค้ชของผมนั้น ฝึกฝนได้ยากเพราะจะขัดกับความเชื่อ ความคิดและความรู้สึกในการปฏิบัติตัวของผมเป็นอย่างมาก หากจะให้ปฏิบัติเฉพาะตอนเป็นโค้ชเท่านั้นแล้วปฏิบัติได้ถูกต้อง แต่เวลาอื่นก็เหมือนเดิม ผมคิดว่าจะทำให้ผมไม่สามารถเป็นโค้ชที่ดีได้ ผมจึงตั้งใจฝึกฝนตัวเองตามหลักการของการเป็นโค้ชตลอดเวลา เพื่อให้มีโอกาสฝึกฝนทักษะของโค้ชได้มากๆ

        ผมใช้หลักการโค้ชของตัวเองกับบทบาทวิทยากร โค้ช ที่ปรึกษา ผู้บริหาร ครอบครัว ดังนี้
        การรับฟังผู้อื่นอย่างตั้งใจ (Active Listening)
        ความเชื่อมั่นในกระบวนการโค้ช (Trust the Process)
        การปฏิบัติตัวในฐานะกระจกเงา (To Be Mirror)
        การใช้คำถามกระตุ้นให้คิดเอง (Challenging Questions)
        การบอกเรื่องราวผ่านประสบการณ์ไม่บังคับ (Guide Tour)
        การสร้างแนวความคิดเชิงบวกเชิงเสมอ (Think Positive)



        การอยู่บนหลักการเหล่านี้และฝึกฝนไปเรื่อยๆกับทุกบทบาทเมื่อมีโอกาสทำให้ผมสามารถปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของตัวเองไปได้ ทำให้อึดอัดกับการเป็นโค้ชน้อยลงไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายกลายเป็นธรรมชาติของโค้ชภายในตัวผมเอง จนหลายคนทักว่า อาจารย์บอกบ้างก็ได้นะไม่ต้องโค้ชหรอก

        ผมมีความสุขในการเป็นโค้ชมากกว่าบทบาทอื่นครับ แต่ชีวิตจริงก็คงต้องผสมผสานกันครับแต่เมื่อเราเป็นผู้ผสมเอง ย่อมได้รสชาติที่เราต้องการครับ