เคสตัวอย่างที่อาจารย์เล่ามันก็ดีนะ...แต่มันเกี่ยวกับผมตรงไหน

เคสตัวอย่างที่อาจารย์เล่ามันก็ดีนะ...แต่มันเกี่ยวกับผมตรงไหน หนึ่งฟีดแบ๊คที่ผมเคยได้รับ(แบบอ้อมๆ) ตอนเริ่มสอนใหม่ๆ

ช่วงนั้นเวลาเตรียมตัวบรรยายนอกจากสคริปต์คำพูดเกี่ยวกับเนื้อหาแล้ว ผมจะลิสตตัวอย่าง กรณีศึกษา ที่เกี่ยวกับเนื้อหาในหลักสูตรที่กำลังสอน โดยจะเน้นไปทางบริษัทชั้นนำ บริษัทใหญ่ๆหรือพวก คลาสสิคเคส เป็นหลักเพราะคิดว่าผู้เรียนฟังแล้วน่าจะสนใจ น่าจะตื่นเต้น และคิดว่าน่าจะ inspired เขาได้

หรือบางครั้งผมก็ยกเคสที่ผมเคยเจอมาในธุรกิจก่อสร้าง อสังหาฯ ที่คิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์ แต่พอไปใช้ในคลาสแล้วกลับไปไม่เป็นแบบนั้นเพราะอะไร ผมลองสรุปจากที่เคยเจอประมาณนี้
- ผมขาดการเชื่อมโยงทำให้เข้ามองในเชิงคนละอุตสาหกรรมเลยนึกภาพตามไม่ออก
- ผมเล่าในเชิงเชิดชูความสำเร็จทำให้เขารู้สึกว่ บริษัทใหญ่ องค์ประกอบพร้อมเขาก็เลยทำได้แต่บริษัทเขาไม่ใหญ่จะทำได้อย่างไร
- ผู้เรียนกับวิทยากรไม่เหมือนกัน วิทยากรทำได้เลยมาสอนได้ แต่เขาคิดว่าคงทำแบบวิทยากรไม่ได้
- ส่วนเคสที่เขาสนใจแต่ผมกลับไม่สามารถสรุปแก่นสำคัญเพื่อให้เขาหยิบทริคืเคล็ดวิชา เอาไปปรับใช้ได้



รวมๆแล้วผมยังขาดคยามสามารถในการเล่าเรื่องในเชิง Story Telling ทำให้คนเรียนไม่ค่อยได้ประโยชน์จากเคสที่ผมเตรียมมา
ผมเลยกลับมาที่จุดแข็งของกระบวนการสอนนั่นคือการฟัง เก็บเบาะแส การตั้งคำถาม และการชวนคิด ในแบบโค้ช
ผมพยายามเก็บข้อมูลเบาะแสที่เป็นงานของเขา KPIของเขา ปัญหาของเขา คยามคาดหวังของเขา ให้ได้ตั้งแต่เบรคแรกๆ แล้วใช้เคสเหล่านี้มาเชื่อมโยงกับเนื้อหาผ่านการชวนคิด ตั้งคำถาม แล้วให้เขาระดมสมองกันเองบ้าง สรุปเป็นความคิดตัวเองบ้าง
สิ่งที่เกิดขึ้นคือ ผู้เรียนเขาคิดภาพตามและตกผลึกในสิ่งที่เป็นตัวเขา กรอบความคิดเขา แนวทางเดิมๆของเขา แล้วเริ่มกำหนดแนวทางใหม่ๆโดยใช้เทคนิคหรือเครื่องมือที่กำลังเรียนรู้ได้

ช่วงหลังมานี้ผมเลยไม่ค่อยได้รับฟีดแบ๊คเรื่องการเลือกใช้เคสกรณีศึกษาแบบนั้นอีกเลย รวมถึงผมรู้สึกว่าตัวเองฟังและเล่าเรื่องได้ดีขึ้นเพราะได้อยู่กับตัวเอง อยู่กับคลาส อยู่กับผู้เรียนอยู่ตลอดเวลา